مصرع "كز ايشان يافت اركان حقيقت انتظامى خوش" سروده همشهرى فاضل و سخنور پاكدل و مسلمان بى‏بديل و نجيب، محمدرضا حكيمى است. من مصرع اول (ابرمردان گنداومند و سالاران چون چند) را سروده و ناتمام گذاشته بودم و قصيده را همانطور از آبادان براى آن ارجمند به تهران فرستادم به خواست ايشان براى چاپ در يادنامه. و بعد در نامه‏اى ايشان خواستند كه بيت را تمام كنم و من از خود ايشان خواستم و به اختيار خود ايشان گذاشتم كه لطف كردند و مصرع دوم را سرودند. ضمناً جا دارد اينجا بگويم كه اين قصيده در يادنامه مرحوم علّامه امينى صاحب الغدير با بعضى تفاوتها و كم و زيادها آمده است، شايد در دو سه موردى با آنچه در اينجا آمده اندكى فرق دارد، روايت اصل و درست و تمام همانست كه در يادنامه آمده، اين تصرّفات و دگرگونى نتيجه اين است كه من اين قصيده خود را به اين ديوان هم خواستم نقل كنم. مال خودم است و اختيارش را دارم. همشهرى فاضل من استاد محمدرضا حكيمى را گناهى نيست و براى چاپهاى بعدى يادنامه هم اگر نخواست مى‏تواند قصيده مرا حذف كند يا اگر خواست هم اينچنين كه اينجاست بياورد يا همانطور كه در يادنامه آمده است.