چهاردهم اسفندماه سال ۱۴۰۲، در سالن میرزا عبدالله افندی در بنیاد محقق طباطبائی، نشستی علمی از سری نشست‌های «مجالس کاتبان» برگزار شد.
در سیزدهمین مجلس از مجالس کاتبان، پروفسور کازوئو موری‌موتو محقق و پژوهشگر انساب آل ابی طالب از کشور ژاپن و استاد برجسته دانشگاه توکیو به ایراد اسخنرانی پرداخت.
کازوئو موری‌موتو، استاد تاریخ اسلام و ایران در مرکز مطالعات پیشرفتۀ آسیا در دانشگاه توکیو است و ده‌ها سال است که به مطالعه منابع نسب‌شناسی سادات در جوامع مختلف اسلامی پرداخته است.
این مجلس از مجالس کاتبان، با عنوان «اجازه‌نامه‌ای برای تحقیق انساب سادات از نجف در قرن نهم هجری» برگزار شد. پروفسور کازوئو موری‌موتو در این گزارش، اجازه‌نامه‌‌ای در زمینه نسب‌‌شناسی سادات‌ را مورد مداقه قرار می‌‌دهد که در نجف و به تاریخ ۸۴۰ هجری نوشته شده است.
پروفسور موری‌موتو در این اسخنرانی دربارۀ جزئیات و تحلیل خود از این سند گفت: این اجازه‌نامه از سه جهت جالب توجه است:
۱. مجازٌ له کسی نیست جز ابن عمید الدین حسینی نجفی، که به عنوان مؤلف المشجر الکشاف في أصول السادة الأشراف در تاریخ نسب‌شناسی سادات حائز اهمیت است.
۲. اجازه‌نامه نشان می‌‌دهد متخصصان انساب سادات در دوره تحریر آن، ایده‌ و معیار مشخصی دربارۀ صلاحیت برای اشتغال به حرفۀ خود و قیام به تشخیص صحت و سقم انساب داشته‌اند.
۳. درخواست مجیز از «سلطان اعظم و خاقان معظم» برای مساعدت به مجازٌ له در این اجازه‌نامه، این نظریه را تأیید می‌کند که نسب‌شناسان برخاسته از مراکز علمی شیعۀ دوازده امامی در قرن‌های هشتم و نهم هجری، بدون نگاه فرقه‌ای، بلکه با نگاهی فرافرقه‌ای، دانش خود را در برابر تقاضای قدرت‌های سیاسی عصر ـ اعم از سنی و شیعه ـ عرضه می‌کردند و جلب حمایت‌های آنان را دستاویزی برای گسترش حیطۀ فعالیت‌های خود قرار می‌داده‌اند.